Zwangerblog
- Marjolein
- 26 feb 2017
- 4 minuten om te lezen
Keep calm, we’re having a…… boy! Wait….whaaaat?????
Is dat nou blauw?? Nee, volgens mij is het een beetje paarsachtig, of het komt door het licht. Terwijl ik met het mes een centimeter van mijn neus stond te staren of ik het misschien verkeerd zag, besloot ik gewoon de taart helemaal aan te snijden. Het mes ging voor de tweede keer in de taart en met een beetje gewiebel haalde ik een blauw stuk taart omhoog. Ja serieus! Het is blauw! Zal Ronald misschien een grapje hebben uitgehaald? Of zal het echt een jongen zijn? Terwijl iedereen om me heen al blij aan het vieren was dat er een nieuw neefje/ kleinzoon/ zoon aan zat te komen, had ik even nodig om het te verwerken. Een jongen!
“Het is een meisje tot het tegendeel bewezen is!”
Toen ik zwanger was van Feline heb ik een week na de positieve test een roze jurkje gekocht. Het werd een meisje, in alles voelde ik dat het een meisje zou worden. Steevast praatte ik over ‘haar’. Telkens als mensen me vroegen of we dan al wisten dat het een meisje zou worden antwoordde ik “het is een meisje tot het tegendeel bewezen is”. Over een jongensnaam dacht ik niet eens na, ik was zeer zeker van mijn zaak. Eric volgde mij; als ik zo sterk voelde dat het een meisje was, dan geloofde hij dat. Toen er bij de 20 weken echo werd bevestigd dat we een dochter mochten verwachten was mijn reactie; “ja, dat zei ik toch al?”
Met de tweede zwangerschap wist ik het niet zo zeker. Omdat ik gewend was een klein meisje in mijn buik en om me heen te hebben, had ik het al snel weer over ‘haar’. Gek genoeg heb ik in het begin veel dromen gehad over mijn zoon die geboren werd. Het maakte me ook echt niet uit. Jongen/ meisje, zo lang het maar gezond is (hoe cliché, maar wel waar). In de familie van mijn man is 80% van het nageslacht mannelijk. Hij heeft dan ook twee broers, waarvan er een op zijn beurt ook weer alleen maar jongens heeft. Aangezien ik nogal wat avonden meegemaakt had waarbij er wild gestoeid werd (door Eric, zijn broertje en vader) en zijn moeder tot in den treure probeerde te vragen wat iedereen wilde drinken terwijl alle mannen door elkaar heen hun eigen verhaal aan het uitblaten waren, wilde ik graag in ieder geval één meisje! Een dochter die me een beetje zou kunnen steunen en waarmee ik leuk wat vrouwendingen zou kunnen doen, zoals ik met mijn moeder doe.
“Mijn schoonmoeder probeerde iedereen te vragen wat ze wilde drinken, terwijl de mannen allemaal hun eigen verhaal aan het vertellen waren, door elkaar heen”
Het maakte ons beiden echt niet uit wat het geslacht van onze nieuwe spruit zou zijn. Omdat we met sinterklaas met de hele familie zouden zijn, leek het ons leuk om een taart te laten maken en zo het geslacht te onthullen. Met 15 weken hebben we een geslachtsbepaling laten doen en de uitslag naar een vriend van ons laten sturen. Ronald is een oud collega uit de banketbakkerij, maar vooral nog een hele goede vriend van ons. Hij heeft onze bruidstaart gemaakt en dit keer was hij te porren voor het maken van een “gender-reveal-cake”. Een aantal weken op voorhand had ik hem gebombardeerd met Pinterest plaatjes van taarten die ik mooi vond. Waarna hij me verzekerde dat hij er iets moois van zou maken.
3 December was het eindelijk zover, de taart stond al in de koelkast bij mijn moeder. Vanaf de buitenkant was echt niets te zien (je snapt natuurlijk wel dat ik even heb geprobeerd te spieken). Het was werkelijk een geweldige taart geworden!!! Gigantisch groot (12 personen werd geloof ik opgevat als 30 personen) maar echt super mooi! Iedereen was inmiddels gearriveerd en was razend nieuwsgierig. Mijn twee neefjes wilden wel heel graag een neefje erbij, aangezien zij alleen maar nichtjes hadden en vonden dat het wel tijd werd voor iemand waarmee ze konden voetballen en vissen. Mijn nichtjes hadden de grootste lol dat, als het een jongetje zou zijn, er een piemeltje in mijn buik groeide.
“Mijn nichtjes lagen dubbel van het idee dat er een piemeltje in mijn buik groeide”
Eric en ik hebben samen de taart aangesneden, met Feline op Eric zijn schoot. Het stuk dat uit de taart was gesneden was dus overduidelijk blauw. BLAUW! Een jongen! De eerste gedachte die ik had was “die hebben een piemel, hoe moet ik dat nou doen???”. Hoewel ik geen voorkeur had, neigde mijn gevoel meer naar een meisje, dus dat het opeens een jongen zou worden, was even wennen. Gelukkig wende het snel. Al heb ik wel de hele avond tegen mezelf gezegd, een jongen, je krijgt een zoontje! Mijn nichtjes gierde het uit van het lachen dat dat piemeltje dus echt in mijn buik groeide. Mijn neefjes waren door het dolle dat er EIN-DE-LIJK weer een jongen bij kwam. En Eric en ik waren vooral blij dat we dit moment met zijn allen mee mochten maken. Met de hele familie bij elkaar, onder het genot van een heerlijk stuk taart, gezellig praten en sinterklaas vieren. En volgend jaar? Dan vieren we het met onze zoon erbij!
Comentarios