Zwangerschapsblog

“Oke, nou, dat is iedergeval wel snel gelukt” waren mijn gedachte toen ik het tweede streepje op de zwangerschapstest zag verschijnen. We hadden afgesproken om vanaf augustus te gaan voor een tweede kindje en dat lukte dus direct. Wat een geluk dat we zo makkelijk zwanger raken! Na de shock dat het zo snel gelukt was kwam ook direct weer de angst. Hoe zou het dit keer gaan? Gezien de vorige zwangerschap en mijn familiegeschiedenis was de kans groot dat het ook dit keer drama zou worden. Nu inmiddels ben ik 23 weken zwanger en heb lang getwijfeld of ik er wel over wilde bloggen. Erover schrijven maakt dat ik me kwetsbaar voel, als een stukje pijn wat opeens openbaar wordt. Waar je voornamelijk leest over die fantastische zwangerschappen met wondertjes en bolle buiken, heb ik mijn zwangerschap voornamelijk als heel zwaar ervaren. Dankzij het leed dat Hyperemesis Gravidarum heet.

Alle vrouwen in mijn familie zijn gezegend met een goed werkend vruchtbaarheidssysteem. Zwanger raken en blijven is gelukkig vrij makkelijk bij ons en daar zijn we ons ook heel erg bewust van en dankbaar voor. Keerzijde is dat de zwangerschappen allemaal gepaard gaan met misselijkheid en overgeven. En dan heb ik het niet over de ik-ben-wel-eens-misselijk-en-eet-een-cracker-misselijkheid. Maar over de als-ik-dit-maar-overleef-misselijkheid. Zowel mijn moeder als mijn zussen zijn vreselijk ziek geweest tijdens de zwangerschap, waarbij iedere volgende zwangerschap de ziekte erger en langduriger werd. Hoe ik ook hoopte dat ik die ene uitzondering zou zijn, al snel bleek dat niet het geval.

Toen ik zwanger was van Feline begon de misselijkheid met 5 weken. Gelukkig was het met regelmatig en kleine beetjes eten nog op te vangen. Tot met 6 weken de misselijkheid overging in overgeven. Omdat ik al bekend was met het verloop door mijn zussen heb ik direct aan de bel getrokken bij de huisarts en kreeg al snel medicijnen tegen de misselijkheid. Nou ja, ze onderdrukte het overgeven enigszins en zorgde dat het beperkt bleef tot max 3 keer op een dag. Ondanks dat ben ik gewoon doorgegaan met werken, tot ik op een dag helemaal niets meer binnen kon houden, elke 5 minuten kon ik mijn emmertje pakken, ongeacht of er iets in mijn maag zat of niet. Dat is het moment geweest dat de huisarts mij doorstuurde voor opname in het ziekenhuis. Dat is ook de eerste keer dat de diagnose hyperemesis gravidarum (HG) ter sprake kwam. Een infuus samen met nieuwe medicijnen maakte dat ik me al snel beter voelde. Vanaf 14 weken nam de misselijkheid en het overgeven af en begon de betere periode van de zwangerschap.

Hoewel een HG zwangerschap niet perse een tweede keer ook hoeft voor te komen deed dat het wel. Ook dit keer ben ik met medicijnen begonnen, met 5 weken en direct de zwaardere variant. Helaas ging het al snel zo erg achteruit dat ik niets anders meer kon dan liggen. Op de bank, in bed, zolang ik maar kon liggen. Geen tv, geen radio, geen geuren, geen beweging, niet werken, alleen maar doodstil liggen. Iedere beweging voelde als een vaart op een op hol geslagen boot midden in een zware storm. Angstig dat iedere golf diegene kan zijn die je bootje doet omslaan. En dat gebeurde dan ook regelmatig. Tot ik met 7 weken zwangerschap niet meer kon. De huisarts stuurde me naar het ziekenhuis, maar een opname zag ik niet zitten. Ik had immers een klein kind thuis wat ik niet zomaar ergens heen kon brengen. Twee dagen was het zover dat ik besefte dat het niet anders kon, ik was lichamelijk en geestelijk op. En daar ging ik, met mijn koffertje naar het ziekenhuis voor een paar nachtjes aan het infuus. Achteraf had ik niet zo eigenwijs moeten zijn en eerder akkoord moeten gaan met de opname, maar achteraf is altijd makkelijker oordelen.

Na een paar dagen mocht ik naar huis waar ik weer in mijn vaste hoek neerplofte en daar heb gebivakkeerd. Tot na een week misselijkheid weer allesoverheersend was en voedsel en drinken geen vrienden wilde worden met mijn buik. Hup, weer naar het ziekenhuis voor een opname… thuis weer ziek, zwak en misselijk. Weer weken op de bank, weer een vaatdoek. Als ik op een goede dag probeerde iets te ondernemen werd ik daar de dagen erna voor gestraft. Als een onzichtbare bal aan een ketting, die je telkens terugroept wanneer je probeert los te breken.

Nu met 23 weken kan ik eindelijk zeggen dat er verbetering in zit, dat het overgeven is beperkt tot een paar keer per week en de misselijkheid bij vlagen wel eens verdwijnt. Het vooruitzicht is dat een derde zwangerschap nog zwaarder wordt omdat er een grote kans is dat de HG dan in een nog ernstigere variant terug zal keren. Hoewel we graag een gezin met 3 kinderen zouden willen, blijft het bij twee. Dit niet nog een keer.

Het lijkt zo standaard als iemand zegt, ik ben misselijk door de zwangerschap. En gelukkig is dat voor 98% van de vrouwen die ochtendmisselijkheid hebben ook het geval. Maar in twee procent van de gevallen gaat het om iets heel anders. Deze vrouwen zijn ziek, doodziek. Een crackertje eten of gemberthee drinken helpt dan niet meer. Sterker nog, niets helpt. Medicijnen kunnen helpen om de strijd te overleven, maar bieden op goede dagen slechts een beetje verlichting. HG bestaat in verschillende gradaties, variërend van licht tot zeer ernstig, waarbij sondevoeding de enige manier is om de zwangerschap te overleven.

Naast de lichamelijke strijd voeren deze vrouwen ook een zeer zware mentale strijd. Ze kunnen opeens niet meer werken, geen huishouden bijhouden, de zorg voor de kinderen is opeens een onmogelijke opgave geworden en hoe lang het gaat duren is niet te voorspellen. Waar zwanger zijn wordt gezien als een groot feest waarbij genieten met een hoofdletter G mag worden geschreven, is zwanger zijn voor deze vrouwen een hel. Zodanig dat de gedachte aan abortus, om te zorgen dat het ziekzijn stopt, bij menig vrouw door het hoofd spookt. De prenatale depressie die om de hoek ligt, te loeren tot zijn kans is om toe te slaan. Om dan nog maar niet te spreken van het onbegrip waar ze tegenaan lopen. De eenzaamheid die zij ervaren doordat mensen na een paar weken vinden dat het wel over moet zijn. Mensen uit de omgeving vragen zich af of ze zich niet gewoon aanstellen, of dat ze het niet gewoon over zichzelf afroepen.

HG beheerst de zwangerschap, het maakt dat iedere dag een strijd word van moeten eten en drinken en vervolgens overgeven. Afvallen in plaats van aankomen. Constante zorgen over de gezondheid van het kind, maar ook van jezelf. Niet meer zijn wie je was, maar een schim van je vroegere ik.

De teleurstelling dat je niet kunt genieten, maar ook het schuldgevoel naar je partner en andere kinderen. De angst dat je het gewoonweg niet meer aan kunt. Dat alles maakt dat HG niet zomaar een beetje misselijk zijn is, het is een (zeer ernstige) ziekte die voor kan komen tijdens de zwangerschap. Alleen is er door weinig bekendheid ook nog maar weinig begrip.

Ik beloof dat mijn volgende blogs wat vrolijker zullen zijn, maar ik denk dat het heel goed is om HG wat meer bekendheid te geven en zo hopelijk ook wat meer begrip te kweken!

Mocht je er meer over willen weten, kijk dan eens op www.zehg.nl ook bestaat er een praatgroep op facebook waarbij vrouwen met HG elkaar steunen en tips geven.

#zwanger #zwangerschap #hg #hyperemesisgravidarum #zehg #kindjekrijgen