Dagboek van een peuter

Oké, inmiddels ben ik 1 jaar geworden, wat betekent dat ik toch echt wel oud genoeg ben om zelf een blog te beginnen. Mijn moeder die vertelt al een tijdje verhalen over mij, maar ik vind dat ik mijn kant van het verhaal ook wel eens mag vertellen. Ik ben Feline en mijn papa en mama zijn Eric en Marjolein. Best leuke mensen hoor, als je ze leert kennen. Wel wat streng, maarja, ze geven me eten en kusjes als ik au heb.

Volgens mijn moeder ben ik een peuter, ik weet niet precies wat dat betekent eigenlijk, maar het zal wel net zoiets zijn als een hond of een poes. Ik vind het in ieder geval leuk, mijn moeder soms wat minder volgens mij. Peuter, of zoiets, zijn is best wel zwaar soms, niet iedereen begrijpt je altijd, of zeg maar nooit. Wat ik niet snap: ik kan toch heel duidelijk zeggen wat ik bedoel? Soms vertel ik hele leuke verhalen aan mijn moeder, maar dan kijkt ze naar me en praat ze over iets heel anders. Of ken je dat gevoel; dat je echt een super leuke grap vertelt en niemand hem snapt? Nou dat heb ik dus heel vaak. Ik lig dan zelf helemaal dubbel van het lachen, maar ik krijg dan niet echt de reactie die ik zou verwachten.

Vandaag was bijvoorbeeld zo’n gekke dag. Ik werd wakker in mijn bed, zoals iedere ochtend, ik heb nog even lekker gespeeld en liedjes gezongen, waarna mama me kwam halen om naar beneden te gaan. Dan gaat ze me kusjes geven en mijn luier verschonen en dat soort dingen. Ik vind het dan altijd zo leuk om te gaan staan als mijn mama mijn luier af wil doen, lachen joh! Dan wordt ze helemaal zenuwachtig. Als ik haar echt op de kast wil jagen doe ik net alsof ik moet poepen, dan laat ik wat windjes net als ze de luier af heeft gedaan. Dan moet je haar hoofd zien! Dan weet ze niet hoe snel ze een nieuwe luier om moet doen. Wat trouwens ook echt hilarisch is; met je handen naar je vieze luier grijpen. Een dezer dagen krijg ik dat ding nog eens te pakken, maar voor nu is mama steeds sneller. Maar heel soms als ik nog een beetje moe ben, dan blijf ik maar gewoon liggen.

Het aankleden vind ik wel leuk, dat kan ik namelijk heel goed zelf. Toen ik nog klein was probeerde ik om niet aangekleed te worden, dan trok ik mijn been uit mijn broek en mijn arm uit het shirt. Nu weet ik heel goed hoe ik het zelf moet doen en ik laat mama en papa me een beetje helpen, dan hebben ze ook nog het gevoel dat ze wat doen.

Beneden gingen we broodje eten. Overigens snap ik niet waarom dat altijd zo langzaam gaat. Als ik beneden kom wil ik gewoon eten, NU! Maar nee, het broodje moet nog uit die koude kast worden gehaald, in een piep ding worden gedaan en daarna moet hij zelfs nog gesmeerd worden!! Dus voor mijn boterham klaar is heb ik natuurlijk al lang mijn beker op de grond gegooid en mij slap afgedaan. Maar ja, ik denk niet dat ze anders doorhebben dat ik mijn broodje wil en dat het sneller moet. Soms heb ik geen zin meer om te eten. Ongelofelijk wat je allemaal met zo'n broodje kan doen! Vooral met pindakaas, dan blijft hij overal aan plakken! Vooral op de grond gooien vind ik leuk, dan pakt mama hem weer, en gooi ik hem weer op de grond, dat kan ik wel uren volhouden! Je kan het ook fijnkneden in je hand, of in je haren smeren. Geweldig hoe veelzijdig die broodjes zijn!

Na mijn broodje heb ik wat gespeeld en boekjes met mama gelezen. Uiteindelijk was ik wel een beetje moe geworden en wilde naar bed. Dat gebeurde ook en mama maakte een fles melk voor me. Toen ik die eindelijk kreeg kwam er niets uit!! Dat was voor mij de druppel, ik heb even een flinke driftbui gegeven zodat mijn moeder door had dat dit niet de gang van zaken hoort te zijn. Ze begreep het en deed iets met mijn fles waardoor ik normaal kon drinken. Pfiew!

Maar goed, waarom het dus zo'n rare dag was vandaag: Er is me zoiets geks overkomen. Mama en ik gingen even op de fiets weg, ik de hele weg druk sturen enzo, koeien aanwijzen, zwaaien naar iedereen (iemand moet onze sociale contacten een beetje bijhouden he?). Maar nu komt ie, bij de melk winkel zei ik hoi tegen iemand en zwaaide, wat denk je?? ZE ZEI HOI TERUG!!!!! Belachelijk!! Heeft niemand meer respect voor peuters tegenwoordig? Ik schrok me een hoedje en ben maar gauw bij mama in haar nek gekropen. Ze bleef ook gewoon naar me kijken, ik wist niet waar ik het zoeken moest! Op zo’n moment ben ik altijd wel blij dat mama dan bij me is, want ik heb me even flink bij haar verstopt. Serieus, ik ben er nu gewoon nog steeds van onder de indruk, ze zei gewoon hoi en keek ook nog naar me….pfffff

Op de weg naar huis heb ik ook naar niemand meer gezwaaid. Ik weet niet of dit een eenmalig iets is, of dat meer mensen dat gaan doen. Maar het zwaaien is voor mij klaar, alleen nog naar mama en papa en naar de bus.

Toen we thuis waren zat mama weer te praten in dat lichtgevende blokje van haar, nog zoiets waar ik niets van snap. Dat ding heeft ze zo vaak vast, soms zie ik mezelf er opeens op en soms beweeg ik zelfs op dat ding, Ze bleef maar zeggen dat oma erin zat, ik weet niet precies wat dat betekent, maar ik denk dat ik voorzichtig moet zijn met dat ding. Blijkbaar kun je erin zitten, dan hoor je de stem wel, maar je ziet diegene niet. Ze richt dat blokje wel vaak op me, misschien probeert ze me ermee te vangen. Dat moet ik maar eens zien uit te zoeken, wanneer ik dat ding te pakken krijg.

Verder niet zoveel bijzonders vandaag meegemaakt. Morgen ga ik weer naar tante Monique, dan gaan we ook altijd allemaal leuke dingen doen. Heb ik best een beetje zin in. Binnenkort schrijf ik weer wat in mijn dagboek. Maar voor nu, slaap lekker, tot de volgende keer!